Zo nam ik in december 2014 contact op met de voorzitter van TCM en startte met mijn trainingen. Het zwemmen pikte ik na 15 jaar weer redelijk snel op en ik kreeg langzaam het idee dat het misschien toch niet onmogelijk was. Althans, totdat ik na carnaval voor het eerst in mijn leven op een racefiets stapte. Na mijn eerste TCM-rit van 60 km zonk me de moed in de schoenen. De rit met Wouter en Elmar had me helemaal gesloopt. Deze twee (excuus, toch wel iets oudere mannen ;-) ) zorgden er voor dat ik de hele zondag was uitgeschakeld. Zo volgden er nog vele vermoeiende fietsritten, waarbij ik me steeds vaker afvroeg waar ik in vredesnaam aan begonnen was.

V.l.n.r.     Norbert Deen, Bart Mommers, Raymond Remmen, Jean-Paul Broers & Berry     Moonen

Tijdens mijn TCM-trainingen leerde ik ondertussen mijn lotgenoten kennen. Norbert Deen, voor mij een legende gezien de vele voltooide hele triathlons. Bart Mommers, een beest in het water. Raymond Remmen, die zorgde dat iedereen na een fietsrit huilend in bed ging liggen. In foetushouding. En, last but not least, Jean-Paul Broers, gezien mijn eigen onzekerheden was ik jaloers op zijn relaxte attitude en vertrouwen in een goede afloop.

Na een ontzettend zware, tegenvallende triathlon in Bilzen en een goede generale in Stein wist ik niet wat ik moest verwachten op 2 augustus. De vele adviezen op internet dat men minimaal 1,5-2 jaar moet trainen voor een IronMan maakten me onzeker.

Een week voor de IronMan begonnen de zenuwen langzaam op te komen. Blijkbaar was voor de buitenwereld de nervositeit goed zichtbaar, aldus Bart: “Doe toch eens relaxt, man!” Terwijl hij zelf stiekem ook wel lichtjes zenuwachtig was ;-) .

Op de dag voor de start was ik geheel gefocust op de wedstrijd. Tijdens de check-in van de fiets riep Norbert tevergeefs meermaals mijn naam en drong hij pas tot me door na me aan te tikken. Mijn vriendin liet ik diezelfde dag met de helft van de boodschappen achter in de Appie.

Na een lange nacht waarin ik slechts twee of drie uur slaap kon pakken zat ik om 4 uur aan het ontbijt en vertrok ik rond kwart over 5 naar de wisselzone. Daar bleek gelukkig dat Jean-Paul toch had besloten te starten. Hij was namelijk niet gespot op de briefing en niemand had hem zijn fiets zien inchecken.

Ondanks de spanningen zat de sfeer er in de vroege ochtend al snel goed in nadat er een enthousiaste TCM-supporter was gesignaleerd en Norbert een aantal groepsselfies had gemaakt.             

 Na de laatste voorbereidingen te hebben getroffen en bij de concurrenten wat lucht uit de banden te hebben gelaten, begaven we ons in wetsuit richting de zwemstart.

Daar werd langzaamaan duidelijk dat de Ironman toch flink wat publiek trok en het was prachtig om te zien hoe vol de Wilhelminabrug stond.

Het startschot klonk en pas toen ik mijn eerste slagen in het water maakte, viel alle stress van me af en kon ik pas genieten van de aanblik van volle kades en aanmoedigende supporters. Het zicht in het water was goed, het duw- en trekwerk in het water viel reuze mee en van de stroming was weinig te merken. Het keerpunt bij de provincie was een heel ander verhaal. Plastic zakken, lange slierten begroeiing en drukte maakten het niet prettig om te zwemmen. Een flinke por in mijn zij zorgde ervoor dat ik een heerlijke slok Maaswater binnen kreeg.

Eenmaal uit het water voelde ik me goed en nog vol energie, maar ik wist dat dit bij het fietsen anders zou gaan worden. Tijdens mijn wissel zag ik ondertussen Raymond in wetsuit aan komen rennen. Dankzij mijn “professionele” transition skills speelde ik het klaar om uiteindelijk samen met Raymond op de fiets te springen.

De fietstocht werd een hel. De temperatuur liep enorm op, de benen waren na de eerste ronde van 90km al loodzwaar en ik werd (althans, zo voelde het) alleen maar ingehaald. Het afbreken van mijn rib cage en de veel te grote afstand tussen de drankenpost in Sittard-Geleen en de Cauberg zorgden ervoor dat ik bijna drie kwartier zonder drinken zat. Gelukkig zorgden de vele supporters langs de kant voor voldoende afleiding.        

Na de fietsschoenen te hebben verwisseld voor de loopschoenen bleek dat ik nog 4 uur de tijd had voor de marathon om aan mijn droomtijd van sub12 te komen. Hoewel ik er al aardig doorheen zat, leek het nog haalbaar. Dit zorgde ervoor dat ik in de eerste ronde te snel van start ging, waarna mijn tempo compleet inzakte. Ondertussen hadden alle supporters zich strategisch opgesteld langs de gehele looproute en had ik ongeveer om de 2 kilometer volledig uitgedoste dames en heren staan. Het was werkelijk hartverwarmend en hieraan terugdenkend krijg ik nog altijd kippenvel! Alle support zorgde ervoor dat ik ondanks alle pijn gestaag kon blijven rennen. Na de laatste paar kilometers met het verstand op nul te hebben gelopen, komt dan uiteindelijk het moment van de finish. Hoeveel mensen je ook vertellen hoe mooi het is en hoe veel je er ook over leest, niets was zo mooi als dit zelf beleven. Alleen al de woorden door de luidsprekers “You are an IronMan” zijn werkelijk onbetaalbaar en laten je de loodzware reis naar deze apotheose compleet vergeten.

Het was de mooiste ervaring in mijn leven op sportgebied en ik denk niet dat er nog iets mooiers gaat komen. Ik wil graag alle mensen bedanken die me geholpen hebben dit ultieme doel te realiseren. In het bijzonder alle betrokken TCM’ers, mijn fietsmaatjes, mijn coach op afstand Guido Seerden en iedereen die gek genoeg geweest is om een bizarre fietstocht, loop of obstacle run met mij te doen ter voorbereiding. Tot slot alle supporters, zij zijn echt mijn helden van de dag en zonder hen had ik het ook echt niet gered!

P.s. Niet zeuren over de lengte van het verslag, het lezen kost nog altijd minder tijd en moeite dan het voltooien van een IM.